چرا 500 سال پیش صد ها کودک به همراه حیوانات قربانی شدند؟ - وبلاگ ویکی

به گزارش وبلاگ ویکی، شواهد بارش شدید باران در سواحل خشک، محققان را به این نتیجه رساند که شاید قربانی کردن دسته جمعی صد ها کودک در کنار بچه لاماها، واکنش نومیدانه مردمان چیمو برای توقف باران های سیل آسای ناشی از رویداد ال نینو در حدود 1450-1400 پس از میلاد بوده باشد.

به گزارش فرادید، پرو در حال حاضر یکی از بدترین شیوع های تب دِنگی (یک بیماری ویروسی) در تاریخ را تجربه می نماید. بیش از 170000 نفر از مردمان پرو از ویروس منتقل شده به وسیله پشه آلوده شده و بیش از 225 نفر جانشان را از دست داده اند. این شیوع تا حدی ناشی از رطوبت غیرعادی ناشی از پدیده آب و هوایی ال نینو است.

ردپا های پانصدسالۀ حیوانات که هنوز در کنار گور یک کودک قربانی شده به جای مانده اند

در حالی که بسیاری از دانشمندان معتقدند تاثیر چرخه های ال نینو به طور فزاینده ای به واسطه تغییرات آب و هوایی تشدید می گردد، شواهد باستان شناسی نشان می دهد این پدیده آب و هوایی بیش از هزار سال زندگی در این منطقه را به شدت تحت تاثیر قرار داده است، طوری که جوامع گذشته برای مبارزه با آن، به مهندسی روی زمین و سنت بی سابقه قربانی کردن بچه ها برای خدایان روی آورده بودند.

از سال 2011، گابریل پریتو، باستان شناس پرویی و کاوشگر نشنال جئوگرافی، شواهدی مبنی بر قربانی کردن دسته جمعی بچه ها در اطراف چان چان، یک شهر خشتی بزرگ در شمال پرو را کشف کرد؛ جایی که از قرن یازدهم تا زمانی که به وسیله اینکا ها فتح شد، مرکز مردم چیمو بوده است. تا به امروز، بیش از 250 قربانی جوان که مرگ وحشتناک آن ها حدود 1450-1400 اتفاق افتاده است، شناسایی شده اند. بیشتر آن ها با یک برش سریع روی سینه قربانی شدند و در گور های ساده در کنار بچه لاما ها دفن شدند.

گابریل پریتو در یکی از شش گودال حفاری شده؛ جایی که بیش از 100 کودک قربانی شدند

ال نینو و چیمو

بیشتر قربانیان کودک چیمو در یک سایت باستان شناسی در سواحل پرو کشف شدند که شواهد روشنی از رویداد مهم ال نینو در آن دیده می گردد: لایه ضخیمی از گل خشک باستانی که قربانی شدگان در آن دفن شده بودند. پریتو شرح می دهد که گل عمیق به معنای باران شدید است و در سواحل خشک شمال پرو، این گونه باران ها معمولا با ال نینو می بارند.

جمعیت چان چان به وسیله سیستم های آبیاری با مدیریت دقیق نگهداری می شد که هر دوی این ها ممکن بود به علت دمای بالاتر دریا و بارندگی های شدید ناشی از پدیده آب و هوایی مکرر به هم ریخته شوند. فرضیه محققان این است که یک ال نینوی شدید می توانسته ثبات سیاسی و مالی پادشاهی چیمو را متزلزل نموده باشد. کاهنان و رهبران چیمو احتمالاً در کوشش ناامیدانه برای متقاعد کردن خدایان برای توقف باران های سیل آسا، دستور قربانی کردن دسته جمعی را داده باشند.

هاگن کلاوس، استاد انسان شناسی دانشگاه جورج مِیسون، می گوید: قربانی کردن یک روش مذاکره بسیار دقیق و یک شکل ارتباط با ماوراء طبیعه بود. چیمو ها با کیهان همانطور که آن را درک می کردند تعامل داشتند. این تعداد کودک و این تعداد حیوان، سرمایه گذاری بزرگی از سوی دولت بوده است.

جِین اِوا باکستِر، استاد مردم شناسی دانشگاه دی پُل که متخصص تاریخ بچه ها و دوران کودکی است، خاطرنشان می نماید چیمو ها احتمالاً بچه ها شان را ارزشمندترین هدایایی می دانستند که می توانستند به خدایان تقدیم نمایند.

باستان شناسان در حال حفاری محل دفن یک کودک قربانی در پامپا لا کروز

رد پا های آشکار

شاید نیاز به آرام کردن ارواح و توقف باران های ناشی از ال نینو برای جامعه چیمو یک نیاز مبرم بوده باشد، اما به نظر می رسد مراسم قربانی کردن دسته جمعی به دقت سازماندهی شده است. از قرار معلوم، صد ها پسر و دختر سالم از بسیاری از منطقه ها امپراتوری قربانی شدند و تحقیقات در خصوص علت انتخاب آن ها برای قربانی شدن همچنان ادامه دارد. لاما های جوان، از دیگر قربانیان این مراسم، از گله های دولتی جمع آوری و ظاهراً به طور خاص بر اساس سن و رنگ پشم شان انتخاب شده اند.

در سایت هوانچاکیتو-لاس لاماس، جایی که پریتو و همکارش جان ورانو، انسان شناس زیست شناسی دانشگاه تولان، بیشتر قربانیان جوان را بین سال های 2011 تا 2018 حفاری کردند، نشانه های گویا و سرنخ های مربوط به کالبدسنجی در بازسازی توالی رویداد ها به آن ها یاری نموده است.

الگوی ردپا های حفظشده در گل خشک نشان می دهد که رسیدن به محل قربانی کردن توام با یک حرکت دسته جمعی رسمی بوده است. ردپا های برهنه و کوچک بچه ها و ردپا های حیوانات چهارپایی که برخلاف میلشان کشیده می شدند، پریتو و ورانو را به این فکر واداشت که قربانیان زنده به گور راهی شده و در آنجا کشته می شدند. نبودن اثری از حشرات در بقایای اجساد به این معنا است که بچه ها به دقت در کفن پیچیده شده و بلافاصله در کنار لاما ها دفن شدند.

آیا این پیشکش های گران قیمت بالاخره سبب انتها یافتن باران های سیل آسا شد؟ دانستنش غیرممکن است، اما این رویداد غم انگیز شاید دریچه ای به آخرین سال های نومیدانه یک امپراتوری در حال مرگ باشد.

باکستر می گوید: آن ها در آن برهه، بیشترین و باارزش ترین دارایی هایشان را پیشکش خدایان کردند و این امر نشانگر این است که در آن موقع و در آن مکان، چیمو ها در چه شرایطی بودند.

تصویر ردپای یک بزرگسال صندل پوش در مراسم قربانی، بیش از 500 سال پیش، در هوانچاکیتو-لاس لاماس پرو

جلوگیری از فاجعه

به تازگی، پریتو یک دیوار خاکی به طول بیش از هفت مایل در شمال چان چان را آنالیز نموده که مدت ها تصور می شد یک سازه دفاعی برای جلوگیری از دشمنان بوده است. حالا به نظر می رسد این دیوار، یک دیوار دفاعی در برابر یک نیروی مخرب دیگر بوده است: امواج گل و لای، آب و آوار که در طول بارندگی های ال نینو از کوه ها به سمت شرق سرازیر می شدند.

بر اساس تاریخ گذاری رادیوکربن، قدمت دیوار را قبل از سال 1450 تخمین زده اند و باستان شناسان گمان می نمایند ساخت و ساز آن پس از یک رویداد فاجعه بار ال نینوی قبلی که حدود سال 1100 رخ داد، شروع شده باشد. ضلع شرقی دیوار در حین محافظت از مزارع کشاورزی و کانال های آبیاری که در سمت غرب قرار داشتند، احتمالاً به عنوان یک تله مفید برای گل و رسوبات کاربرد داشته که چیمو ها از آن به عنوان کود و مصالح ساختمانی استفاده می کردند.

همانطور که باستان شناسان به کاوش درون و اظراف محوطه میراث جهانی چان چان ادامه می دهند، ممکن است باز هم شواهد بیشتری از کوشش های باستانیان برای مقابله با اثرات مخرب ال نینو چه از نظر معنوی و چه از نظر عملی آشکار گردد.

پریتو می افزاید: از یک طرف، مردمان چیمو خدایان را خوشحال می کردند و به مردم خودشان نشان می دادند که هر کاری که از دستشان برمی آید انجام می دهند، اما در عین حال عکس العمل های فنی واقعاً موثری برای محافظت از مردم، زیرساخت ها و محصولات خود داشتند. آن ها در جریان بروز پدیده ال نینو همزمان در بسیاری از جبهه ها کوشش می کردند و این حیرت انگیز است.